Συστήματα Μάχης (πολεμικές τέχνες, μαχητικά σπορ) και Συμπλοκή στο Δρόμο

Συστήματα Μάχης (πολεμικές τέχνες, μαχητικά σπορ) και Συμπλοκή στο Δρόμο

1o μέρος

Στις μέρες μας υπάρχουν αρκετοί ασκούμενοι σε παραδοσιακές πολεμικές τέχνες και μαχητικά σπορ αλλά και σε συστήματα αυτοάμυνας, όπως υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία πολεμικών και μαχητικών σπορ υπάρχουν και πολλοί διαφορετικοί λόγοι που ασκείται κάποιος σε αυτές τις τέχνες.   Για όλες αυτές τις τέχνες πριν τις διαχωρίσουμε θα μπορούσαμε να δώσουμε μία γενική ονομασία, εγώ προτιμώ την ονομασία ‘’Συστήματα Μάχης’’ γιατί στην πραγματικότητα αυτό είναι, είτε λοιπόν κάποιο σύστημα είναι παραδοσιακό, σύγχρονο ή σπορ που μπορεί να προέρχεται από παραδοσιακή πολεμική τέχνη ή σύστημα αυτοάμυνας, αποτελεσματικό ή μη ακόμα αν θέλετε γνήσιο ή μαϊμουδιάρικο είναι σύστημα μάχης.  Σου μαθαίνουν να κάνεις μάχη είτε αποτελεσματική είτε αναποτελεσματική είτε καλή είτε κακή είτε εφαρμόζονται αυτά που μαθαίνεις είτε όχι κάνεις μάχη.  Είτε προσπαθείς να χτυπήσεις τον αντίπαλο σου για να τον νικήσεις με νοκ άουτ είτε τον χτυπάς ελεγχόμενα για να κερδίσεις πόντο κάνεις μάχη.
Υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία συστημάτων μάχης που όλα έχουν έναν δικό τους προσδιορισμό που πολλές φορές αυτός ο προσδιορισμός είναι λανθασμένος π.χ το karate θεωρείται παραδοσιακή πολεμική τέχνη αλλά στην πραγματικότητα είναι σύγχρονη με παραδοσιακές εθιμοτυπίες της Ιαπωνίας, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το taekwon-do που κάποιοι το διαχωρίζουν σε παραδοσιακό και αγωνιστικό ή ολυμπιακό ενώ στην πραγματικότητα άρχισε να δημιουργείται στο τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου.  Υπάρχουν επίσης παραδοσιακές πολεμικές που έχουν αγωνιστικό κομμάτι και άλλες όχι όπως π.χ το aikido.
Είναι πολύ δύσκολο να γίνει ένας ακριβής διαχωρισμός των Συστημάτων Μάχης σε παραδοσιακά και μη και ακόμα και αν γίνει θεωρητικά στην πράξη θα υπάρξει σύγχυση.
Θα χωρίσω τα συστήματα μάχης χοντρικά σε τέσσερις κατηγορίες:

1η κατηγορία

Συστήματα που προσδιορίζονται παραδοσιακά είτε προέρχονται από παραδοσιακές πολεμικές τέχνες, κρατούν μία αυστηρή παράδοση είτε έχουν εξελιχθεί, μπορεί να είναι ένοπλα, άοπλα ή άοπλα και ένοπλα.
Τα συστήματα αυτά είναι κυρίως ιαπωνικής, κινέζικης και κορεάτικης προέλευσης, αρκετά από αυτά έχουν αγωνιστικό κομμάτι και κάποια άλλα όχι. 
Μερικά από αυτά είναι τα Ιαπωνικά στυλ:
Συστήματα karate της Οκινάουα όπως goju ryu, uechi ryu κ.λ.π, συστήματα karate της Ιαπωνίας όπως Shotokan, shito ryu, wado ryu κ.λ.π, και Kyokushin, shidokan κ.λ.π που έχουν μια άλλη προσέγγιση πάνω στην μάχη και άλλα συστήματα όπως judo, ju jutsu, kendo, ninjutsu,
Κινέζικα στυλ:
Διάφορα συστήματα kung fu όπως wing chun, hung gar, ying jow pai, fu jow pai και πολλά άλλα.
Κορεάτικα στυλ:
Tα πιο γνωστά και πιο διαδεδομένα είναι τα εξής: taekwon-do, tangsoo-do, hapki-do.

2η κατηγορία

Συστήματα σύγχρονα, αρκετά από αυτά προέρχονται από παραδοσιακές πολεμικές τέχνες αλλά αντιλαμβάνονται την πρακτική της μάχης με έναν πιο σύγχρονο τρόπο και τα περισσότερα από αυτά δεν συμμετέχουν σε αγώνες.
Μερικά από αυτά είναι τα αμερικανοποιημένα συστήματα karate / kempo όπως kajukenbo, kenpo karate, οι φιλιπέζικες πολεμικές τέχνες: Kali, arnis, escrima, panatukan κ.λ.π και το jeetkunedo του Βruce Lee το οποίο έχει ως βάση το wing chun, την δυτική πυγμαχία και την δυτική ξιφασκία. Φυσικά υπάρχουν πολλά συστήματα αυτής της κατηγορίας που άλλα έχουν πολλά κοινά και άλλα έχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους.

3η κατηγορία

Τα μαχητικά αθλήματα όπως η πυγμαχία, η πάλη, το kick boxing, το mma, το αγωνιστικό muay thai (tai boxing), το sanda κ.λ.π.
Σε αυτή την κατηγορία θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε στυλ από την πρώτη κατηγορία όπως το Judo, ολυμπιακό taekwon-do, και ολυμπιακό πλέον karate.

4η κατηγορία

Στρατιωτικά συστήματα και συστήματα αυτοάμυνας.  Τα περισσότερα συστήματα αυτοάμυνας προέρχονται από στρατιωτικά συστήματα μάχης, προσανατολίζονται αποκλειστικά στην εξουδετέρωση του αντιπάλου σε στρατιωτικό επίπεδο, και στην αυτοάμυνα – αυτοπροστασία σε επίπεδο πολιτών.  Επίσης διδάσκουν τακτικές και τεχνικές για επαγγελματίες όπως σωματοφύλακες, αστυνομικούς, security κ.λ.π.
Τα πιο δημοφιλή συστήματα από αυτά είναι το combatives (defendu), krav maga και systema.

Υπάρχουν και άλλα πολλά συστήματα μάχης που δεν αναφέρω, σκοπός δεν είναι να κάνω καταγραφή των συστημάτων αλλά να τα χωρίσω σε κατηγορίες ως προς τον προσανατολισμό τους, κάτι που είναι δύσκολο γιατί υπάρχουν συστήματα που έχουν αρκετές διαφορετικές εκδοχές, μπορεί να περιέχουν δηλαδή παραδοσιακή πλευρά, αυτοάμυνα, αγωνιστικό κομμάτι και εκμάθηση όπλων.

2ο μέρος

Στο 1ο μέρος έκανα μία πρόχειρη κατηγοριοποίηση των πολεμικών τεχνών και μαχητικών σπορ ή διαφορετικά ‘’Συστημάτων Μάχης’’ όπως προτιμώ να ονομάζω το σύνολο των πολεμικών τεχνών και μαχητικών αθλημάτων και εξήγησα τον λόγο γιατί. 

Εδώ και πολλά χρόνια στην χώρα μας υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία συστημάτων μάχης που διδάσκονται μέσα από τις σχολές και τους συλλόγους, τα τελευταία χρόνια ο αριθμός αυτών των σχολών και τον συλλόγων έχει αυξηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και αυτό οφείλεται στην ανάγκη και την διάθεση ανδρών και γυναικών, νέων αλλά και μεγαλύτερων, κυρίως για να ασκηθούν η να μάθουν αυτοάμυνα με αποτέλεσμα να υπάρχει και ένας μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των σχολών και συλλόγων.

Ας εξετάσουμε τους λόγους που κάποιος θέλει να ασκηθεί στα συστήματα μάχης.
Στην πραγματικότητα οι λόγοι είναι πάρα πολλοί.  Πολλοί άνθρωποι αναζητούν στα συστήματα μάχης έναν  τρόπο άσκησης για να βελτιώσουν την φυσική τους κατάσταση, να αδυνατίσουν, να γυμναστούν αποτελεσματικά επειδή βαριούνται το κλασικό γυμναστήριο,  άλλοι ασχολούνται με τα συστήματα μάχης για να αποκτήσουν μαχητική ικανότητα είτε γιατί τους αρέσει να μάχονται είτε για να μπορούν να αντεπεξέλθουν σε μία δύσκολη κατάσταση εάν χρειαστεί.  Αρκετοί έλκονται από τις εθιμοτυπίες και την πειθαρχεία των παραδοσιακών κυρίως στυλ ενώ μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων έχουν ως στόχο την αύξηση της αυτοπεποίθησης.  Ειδικά τα τελευταία χρόνια που η εγκληματικότητα αυξάνεται ραγδαία στην χώρα μας είναι αρκετοί άνδρες και γυναίκες στρέφονται στα συστήματα μάχης για να μάθουν αυτοάμυνα ως απλοί πολίτες ή λόγο της ιδιότητας τους στρατιωτικοί, αστυνομικοί, security, συνοδοί ασφαλείας και άλλοι επαγγελματίες που θέλουν να μάθουν τακτικές αυτοάμυνας - αυτοπροστασίας προσαρμοσμένες για το επάγγελμα τους.
Επίσης πολλοί γονείς στρέφουν τα  τελευταία χρόνια τα παιδιά τους όλο και περισσότερο σε συλλόγους πολεμικών τεχνών και μαχητικών σπορ για λόγους εκτόνωσης, πειθαρχίας, αθλητικής διάκρισης με στόχο εισαγωγή σε ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά και για αυτοάμυνα λόγο της αύξησης των κρουσμάτων Bullying στην χώρα μας.

Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παλαιότερων ασκούμενων στα συστήματα μάχης τις δεκαετίες ΄70 και ΄80 επηρεάστηκαν σημαντικά από τον κινηματογράφο ειδικά από τις ταινίες του Μπρους Λη.

Ας δούμε τώρα τι μπορούν να προσφέρουν τα συστήματα μάχης στον μέσο ασκούμενο πάντα με την προϋπόθεση να διδαχθούν και να ασκηθούν σωστά.


Γυμνάζουν αποτελεσματικά όλο το σώμα, αυξάνουν την αντοχή, την δύναμη, σκληραγωγούν τον ασκούμενο, βελτιώνουν τον συντονισμό και την ισορροπία και την φυσική κατάσταση.

Προσφέρουν ευκινησία – ελαστικότητα στο σώμα.

Γυμνάζουν το μυαλό, βελτιώνουν την εγρήγορση τα αντανακλαστικά και την γρήγορη αντίδραση.

Αναπτύσσουν την πειθαρχεία και την αυτοσυγκέντρωση.

Αποφορτίζουν το μυαλό από καθημερινά προβλήματα και είναι ένας καλός τρόπος εκτόνωσης και μείωσης του στρες.

Δυναμώνουν σημαντικά την αυτοπεποίθηση και βοηθούν στον έλεγχο του φόβου.

Η προπόνηση είναι διασκεδαστική με μεγάλη ποικιλία ασκήσεων και ιδανική για όποιον βαριέται το συμβατικό γυμναστήριο.

Αν όχι όλα τα περισσότερα τουλάχιστον από τα παραπάνω τα προσφέρουν τα περισσότερα αθλήματα.  Όταν υπάρχουν αρκετά αθλήματα και σπορ, ευεργετικά για τον ασκούμενο για τι πολλοί επιλέγουν να ακολουθήσουν τον δρόμο των συστημάτων μάχης;

3ο μέρος

Στο 2 μέρος έγραψα σύμφωνα πάντα με την δική μου κρίση τι προσφέρουν τα ‘’Συστήματα Μάχης’’ στον ασκούμενο αν ασκηθούν με τον σωστό τρόπο και τους λόγους που κάποιος ασκείτε ή θέλει να ασκηθεί σε αυτά, ο κυριότερος όμως λόγος η μαχητικότητα στον τομέα της μάχης σώμα με σώμα, μαχητικότητα έχει και το ποδόσφαιρο όπως και άλλα δημοφιλή και μη αθλήματα.  Οι περισσότεροι ασκούμενοι ή υποψήφιοι ασκούμενοι στα συστήματα μάχης εκτός από κάποιους από τους λόγους που περιέγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση έχουν και έναν άλλο λόγο άσχετα αν πολλές φορές δεν το παραδέχονται (ακούμε συνήθως να λένε ‘’εγώ πάω για γυμναστική’’) είναι η απόκτηση ικανότητας στη μάχη σώμα με σώμα ή στην εκμάθηση αυτοάμυνας.  Μέχρι εδώ όλα καλά, το πρόβλημα είναι άλλο, για την ακρίβεια είναι πολλά τα προβλήματα και είναι πολλά για τι υπάρχει μεγάλη σύγχυση και εξηγώ παρακάτω τι εννοώ.
Στο 1ο μέρος προσπάθησα να κατηγοριοποιήσω τα συστήματα μάχης σε τέσσερις κατηγορίες α) παραδοσιακά β) σύγχρονα γ) μαχητικά σπορ δ) συστήματα αυτοάμυνας.

Ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων βάζει όλα τα συστήματα μάχης ή τις πολεμικές τέχνες όπως τις ονομάζει σε ένα τσουβάλι.  Αυτή η μερίδα ανθρώπων είτε ασχολείται με τα συστήματα μάχης, είτε όχι είτε έχει σκοπό να ασχοληθεί πιστεύει ότι λίγο πολύ όλες είναι το ίδιο και προσφέρουν τα ίδια πράγματα. Πολλοί από αυτούς μπορεί να θεωρούν ότι οι πολεμικές τέχνες είναι αποτελεσματικές σε καταστάσεις αυτοάμυνας η μίας συμπλοκής στο δρόμο και πολλοί από αυτούς έχουν αντίθετη άποψη.  Υπάρχει και ένα μεγάλο ποσοστό ασκούμενων που τους είναι αδιάφορο απλά τους αρέσει αυτό που κάνουν.
Ένα άλλο τώρα εξίσου μεγάλο μέρος ίσως και το μεγαλύτερο διαχωρίζει τα συστήματα μάχης σε παραδοσιακές πολεμικές τέχνες και μαχητικά αθλήματα – σπορ.
Πολλοί από αυτή την κατηγορία, ασκούμενων και μη πιστεύουν ότι οι παραδοσιακές πολεμικές τέχνες είναι πιο αποτελεσματικές από τα μαχητικά σπορ και χρησιμοποιούν λίγο πολύ γνωστά επιχειρήματα όπως ότι έχουν στο οπλοστάσιο τους μεγάλη ποικιλία τεχνικών τόσο με τα χέρια όσο και με τα πόδια, ότι δεν χρησιμοποιούν γάντια που περιορίζουν τα χτυπήματα μπορούν να χτυπήσουν και με ανοιχτό χέρι, με τα δάχτυλα κ.λ.π σε ζωτικά σημεία τον αντίπαλο, μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα σε μία πραγματική κατάσταση από αυτούς που ασκούνται στα μαχητικά σπορ.  Σε αυτή την κατηγορία αν και  είναι πολύ λίγοι μπορεί να ανήκουν και ασκούμενοι σε μαχητικά σπορ συνήθως με μικρή εμπειρία.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που μάλλον είναι και η πλειοψηφία που υποστηρίζουν τα μαχητικά σπορ (λόγο ότι είναι πιο ρεαλιστικά, πιο απλά στην εφαρμογή και στην εκμάθηση σε σύγκριση με τις παραδοσιακές πολεμικές τέχνες απαιτούν αρκετά χρόνια εντατικής εκπαίδευσης για να μαθευτούν), της επαφής αλλά και της φυσικής κατάστασης. 

4ο μέρος

Στα προηγούμενα μέρη εξήγησα τι είναι τα ‘’Συστήματα Μάχης’’, χώρισα τις πολεμικές τέχνες, παραδοσιακές και σύγχρονες τα μαχητικά σπορ και τα συστήματα αυτοάμυνας σε τέσσερις κατηγορίες, έγραψα τι προσφέρουν τα ‘’Συστήματα Μάχης’’, για ποιους λόγους ασχολείται κάποιος με αυτά και το τι πιστεύει η πλειοψηφία ασκούμενων και μη, σχετικά με το αν είναι τα παραδοσιακά στυλ ή τα μαχητικά σπορ ποιο αποτελεσματικά σε μία συμπλοκή στο δρόμο ή σε μία κατάσταση αυτοάμυνας.

Τι διδάσκουν όμως πραγματικά οι σχολές και σύλλογοι των συστημάτων στην χώρα μας;

Σε όλες τις χώρες υπάρχουν διάφορα συστήματα πολεμικών τεχνών παραδοσιακών, σύγχρονων, μαχητικών αθλημάτων αλλά και διαφόρων συστημάτων που επικεντρώνονται αποκλειστικά στην αυτοάμυνα και στην συμπλοκή στο δρόμο και προέρχονται είτε από στρατιωτικά συστήματα είτε από τις εμπειρίες διαφόρων επαγγελματιών π.χ αστυνομικών, υπαλλήλων σωφρονιστικών καταστημάτων κ.λ.π σε συνδυασμό με την γνώση τους σε κάποιο σύστημα μάχης.  Τα συστήματα αυτά διδάσκουν ρεαλιστικές τεχνικές και τακτικές που έχουν δοκιμαστεί και αποδεδειγμένα λειτουργούν κάτω υπό συνθήκες πίεσης και απευθύνονται σε απλούς πολίτες άνδρες, γυναίκες και παιδιά, επαγγελματίες αστυνομικούς, στρατιωτικούς, υπαλλήλους ασφαλείας, σωματοφύλακες κ.λ.π.

Τα συστήματα αυτά είναι πάρα πολλά, δεν σημαίνει ότι όλα είναι καλά ή δεν έχουν μειονεκτήματα αλλά διδάσκουν ή υπόσχονται ότι διδάσκουν την πραγματική  μάχη και μαθαίνουν στο εκπαιδευόμενο να αντιμετωπίζει διάφορες απειλές υπό συνθήκες υψηλής πίεσης.

Τι συμβαίνει στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα ενώ υπάρχει μία τεράστια ποικιλία συστημάτων, παραδοσιακών και σύγχρονων και μαχητικών αθλημάτων που ασκούνται στις σχολές και στους αθλητικούς συλλόγους που αυξάνονται συνεχώς, απουσιάζουν τα πραγματικά συστήματα αυτοάμυνας με εξαίρεση το Krav Maga που η δημοτικότητα του αυξάνεται συνεχώς.  Φυσικά υπάρχουν και κάποια άλλα τα οποία δεν έχουν καταφέρει να γίνουν τόσο δημοφιλή όσο το Krav Maga.

Τι συμβαίνει με τις σχολές πολεμικών τεχνών

Στην Ελλάδα οι σχολές που διδάσκουν παραδοσιακές και λιγότερο παραδοσιακές πολεμικές τέχνες  λειτουργούν συνήθως με την μορφή αθλητικού συλλόγου με την έγκριση της Γ.Γ.Α και αυτό κατά την γνώμη συμβαίνει για τους εξής λόγους:

Δίνουν έμφαση στο αθλητικό κομμάτι της τέχνης που ασκούν.  Κάνουν αθλητισμό και συμμετέχουν σε αγώνες και πρωταθλήματα.  Αυτό συμβαίνει κυρίως με το taekwon-do της WTF και της ITF, σχεδόν με όλα τα συστήματα karate, με το Judo και το wu shu.

Λόγο νομικού πλαισίου και λόγο εφορίας.

Πολλές σχολές που καλλιεργούσαν παλιότερα ένα στυλ που δεν ήταν αναγνωρισμένο από την Γ.Γ.Α με τον καιρό ή άλλαξαν το στυλ σε κάποιο αναγνωρισμένο ή πρόσθεσαν και ένα αναγνωρισμένο με αποτέλεσμα να επικρατήσει.

Επίσης οι γονείς προτιμούν να στέλνουν τα παιδιά τους σε πολεμικές τέχνες που έχουν προσανατολισμό τον αθλητισμό λόγο απόκτησης προνομίων από διακρίσεις όπως η εισαγωγή σε ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα και σε αστυνομικές, στρατιωτικές σχολές.  Εδώ πρέπει να τονίσω ότι η πλειοψηφία αυτών των συλλόγων επενδύει στους μικρούς αθλητές και τα τελευταία χρόνια συναντάμε συλλόγους κυρίως taekwon-do που έχουν αποκλειστικά και μόνο παιδικά τμήματα.

Από την άλλη μεριά υπάρχουν και οι αθλητικοί σύλλογοι που καλλιεργούν μαχητικά αθλήματα.  Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί η δημοτικότητα των μαχητικών σπορ με αποτέλεσμα να αυξηθούν σημαντικά με ιδιαίτερη προτίμηση των νέων.

Εδώ θέλω να τονίσω ότι στα μέσα της δεκαετία του ’70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας στην Ελλάδα υπήρχαν από την μία μόνο σχολές πολεμικών τεχνών karate, judo, kung fu, aikido, kempo κ.λ.π και από την άλλη μεριά ήταν η πυγμαχία που ήταν αποκλειστικά και μόνο για νέους που είχαν την διάθεση να λάβουν μέρος σε αγώνες.  Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 άρχισε να διδάσκεται το kick boxing σε σχολές πολεμικών τεχνών όπως karate.  Tα τελευταία όμως χρόνια τα μαχητικά αθλήματα όπως το kick boxing, το muay tai, το mma και το sanda όχι μόνο καλλιεργούνται και σε συλλόγους αποκλειστικά μαχητικών σπορ αλλά δέχονται όλων των ηλικιών άνδρες, γυναίκες και παιδιά που επιθυμούν να γυμναστούν χωρίς να είναι απαραίτητο να λάβουν μέρος σε αγώνες, το ίδιο συμβαίνει και με την πυγμαχία όπου είναι ανοιχτή σε όλους βλέποντας γυναίκες και παιδιά να ασκούνται σε αυτή κάτι που δεν το έβλεπες παλαιότερα.

5ο μέρος

Στο 4ο μέρος είδαμε ότι από την ότι οι περισσότερες σχολές και σύλλογοι πολεμικών τεχνών δίνουν έμφαση στην αθλητική διάσταση της τέχνης που εξασκούν και κάποιους από τους λόγους που το κάνουν.  Από την άλλη μεριά είδαμε ότι οι σύλλογοι που εξασκούν καθαρό μαχητικό σπορ αυξάνονται συνεχώς.
Τώρα θα δούμε τι σχέση έχουν οι σχολές και σύλλογοι πολεμικών τεχνών και μαχητικών σπορ.
Οι περισσότερες σχολές πολεμικών τεχνών επενδύουν και στην αυτοάμυνα, διαθέτουν τμήματα αυτοάμυνας και ειδικά τα τελευταία χρόνια που το bullying αυξάνεται στα ελληνικά σχολεία και όχι μόνο, έχουν και τμήματα αυτοάμυνας για παιδιά.

Εδώ γεννιούνται τα εξής ερωτήματα:

Τα ερωτήματα είναι αρκετά: Ο εκπαιδευτής, δάσκαλος, καθηγητής, sensei, sifu, master της κάθε σχολής από που έμαθε αυτοάμυνα; από ποια τέχνη πηγάζει η αυτοάμυνα που διδάσκει; τι είδους αυτοάμυνα διδάσκει; τι εμπειρία έχει στην αυτοάμυνα; ξέρει τι είναι αυτοάμυνα; πόσες φορές έχουν εμπλακεί σε μία πραγματική κατάσταση στο δρόμο;
Από την άλλη μεριά οι σύλλογοι των μαχητικών αθλημάτων τουλάχιστον οι περισσότεροι δεν ασχολούνται με την αυτοάμυνα αν και οι εκπαιδευτές αυτών των συλλόγων νιώθουν έτοιμοι και καλύτερα προετοιμασμένη για να αντεπεξέλθουν σε μία πραγματική συμπλοκή.
Ποια είναι τώρα η πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ.
Στην πραγματικότητα οι παραδοσιακές πολεμικές τέχνες και τα μαχητικά αθλήματα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική αυτοάμυνα και την πραγματική μάχη στο δρόμο και αυτό γιατί έχουν μετατραπεί σε αθλήματα με αποτέλεσμα να εκπαιδεύουν αθλητές και όχι πολεμιστές, διδάσκουν αποτελεσματικές τεχνικές για αγώνες που παράλληλα είναι αναποτελεσματικές για τον δρόμο, οι τεχνικές που απαγορεύονται και τα σημεία στο σώμα του αντιπάλου που απαγορεύεται να χτυπήσει ο αθλητής είναι ότι ακριβώς επιβάλετε να χρησιμοποιήσει κάποιος έξω στο δρόμο για να προστατέψει τη ζωή του. Φυσικά στα περισσότερα συστήματα εκτός από το αγωνιστικό κομμάτι διατηρείται και το παραδοσιακό κομμάτι που αναγκαστικά υπάρχει ώστε να λειτουργεί το σύστημα των βαθμίδων: ζώνες, νταν κλπ.
Ακόμα και τέχνες που δεν έχουν μετατραπεί σε αθλήματα ή δεν δίνουν και πολύ σημασία σε αγώνες (πράγμα σπάνιο) οι τεχνικές αυτοάμυνας που διδάσκουν είναι φτιαγμένες σε ανατολικές χώρες μιας άλλης εποχής και κουλτούρας ενάντια σε ανθρώπους της ίδιας κουλτούρας και σωματότυπου με εξοπλισμό και όπλα εκείνης της εποχής (πανοπλίες, σπαθιά κλπ) και δεν μπορούν να λειτουργήσουν στην εποχή μας ενάντια σε ανθρώπους με διαφορετικό σωματότυπο και όπλα της σημερινής εποχής.
Επίσης όλες αυτές οι τέχνες διδάσκουν άμυνες από επιθέσεις της ίδιας τέχνης πχ. στο καράτε ο αμυνόμενος εκτελεί ένα μπλοκ της τέχνης του ενάντια σε μία ευθεία γροθιά του καράτε με επαναφορά. Στο δρόμο δεν υπάρχει καμία περίπτωση αυτός που θα επιτεθεί να χρησιμοποιήσει ευθεία γροθιά με επαναφορά όπως ο συναθλητής στο karate.  Ένα σημαντικό μειονέκτημα των παραδοσιακών πολεμικών τεχνών ως προς την αυτοάμυνα είναι ότι για να μαθευτούν χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή.

Τα μαχητικά αθλήματα όπως το kick boxing το muay thai το mma και η πυγμαχία είναι πολύ πιο αποτελεσματικά σε μία συμπλοκή στο δρόμο λόγω της κινησιολογίας τους, της φυσικής κατάστασης, αντοχής στα χτυπήματα και τον πόνο και ψυχολογίας λόγω πλήρης επαφής. Αλλά και εκεί υπάρχουν περιορισμοί που μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά το αποτέλεσμα σε μία ένοπλη επίθεση (μαχαίρι ή άλλο αιχμηρό αντικείμενο, ρόπαλο, σιδερογροθιά κλπ).

Για να μην παρεξηγηθώ δεν πιστεύω ότι καμία πολεμική τέχνη είναι άχρηστη απλά στις περισσότερες πολεμικές τέχνες για να τις εφαρμόσει  κάποιος σε μία συμπλοκή στο δρόμο θα πρέπει να κάνει την ανάλογη εκπαίδευση και να προσαρμόζει τις τεχνικές της πολεμικής του τέχνης του σε ρεαλιστικές επιθέσεις, και να εργαστεί για να αναπτύξει μια ψυχολογία και ένστικτα ώστε να μπορεί να αντιδράσει χωρίς να παγώνει σε μία ενδεχόμενη επίθεση εναντίον του.

Επίσης θέλω να τονίσω ότι υπάρχουν σοβαροί δάσκαλοι και εκπαιδευτές που έχουν πλήρη επίγνωση των πραγμάτων, γνωρίζουν καλά την τέχνη που διδάσκουν και έχουν αρκετές γνώσεις στην αυτοάμυνα και μπορούν μεταδώσουν τις γνώσεις τους πάνω στην αυτοάμυνα με πάρα πολύ καλά αποτελέσματα.
Οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να διδάξουν την τέχνη τους αλλά και να επιβιώσουν βιοποριστικά.

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι είναι κακό το αθλητικό μέρος των ‘’Συστημάτων Μάχης’’ απλά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό με την αυτοάμυνα και την πραγματική συμπλοκή.